Το Μονοπάτι είναι πάντα εκεί.
Στους πρόποδες του Υμηττού, λίγα στενά πάνω απ’το σπίτι μου.
Το Μονοπάτι είναι πάντα ίδιο.
Το περιβάλλον του αλλάζει, ανάλογα με τις εποχές.
Τώρα που το διαβαίνω είναι πολύχρωμο, καταπράσινο, ανοιξιάτικο.
Σύντομα θα είναι κατάξερο και θα μπορώ να το περπατήσω μόνο συγκεκριμένες ώρες λόγω του δυνατού ήλιου.
Το Μονοπάτι είναι ίδιο, οι συνθήκες αλλάζουν.
Κάποιες φορές οι συνθήκες είναι ακραίες, ο αέρας είναι πολύ δυνατός ή το κρύο αφόρητο.
Στις ακραίες συνθήκες νιώθω ότι το σώμα μου δεν θα ενεργοποιηθεί, αλλά αντίθετα θα καταπονηθεί.
Έτσι, κάνω μία παύση. Δεν το διαβαίνω.
Βιώνω αυτήν την παύση γαλήνια ,ούσα γεμάτη απο τις προηγούμενες διαδρομές και χαμογελαστή στη σκέψη των επόμενων.
Το Μονοπάτι είναι πάντα εκεί.
Είναι πάντα ίδιο, και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων!